رازهای پرورش فکر و معنویت

راه های تقویت پرورش فکر و معنویت بسیار است از جمله آن سیر در آفاق و طبیعت، سفر معنوی، خود آگاهی و … .

راه های تقویت پرورش فکر و معنویت بسیار است، در ادامه به برخی از این موارد اشاره می شود:
سیر در آفاق و طبیعت، واداشتن به تفکر درمورد مواهب و پدیده های طبیعی و محیط اطرافمان که با آن ها روبه رو می شویم.
بپذیریم که هرکس از دریچه چشم خود براساس درک و فهم و توانایی خود به جهان و ماورا الطبیعه فکر می کند و نمی تواند دیدگاه های دیگران را مورد توجه قرار دهد، پس سعی در تلقین مفاهیم معنوی از ذهن خود به دیگران و به ویژه فرزندان نداشته باشیم

راه های تقویت پرورش فکر و معنویت بسیار است از جمله آن سیر در آفاق و طبیعت، سفر معنوی، خود آگاهی و … .

شوق و علاقه به مسائل معنوی را در کودکان تقویت نماییم، ولی آموزش و طرح امور مجردات و ماورا ءالطبیعه قبل از دوره راهنمایی به صلاح نیست.
کودک تا پایان هفت سال اول به امور مجردات و معنوی ممکن است با دید مادی نگاه کند، مثلاً در رابطه با مفهوم خدا، او را موجودی مادی و حتی به صورت یک انسان تصور کند، با او مقابله نکنیم.
کودک در سن ۷تا ۱۲سالگی گاهی امور معنوی و ماوراءالطبیعه را مرئی و گاهی نامرئی می پندارد، با او نیز مقابله نکنیم.
بسیاری از روانشناسان از جمله «لگرمن» معتقدند که دوره تفکر مذهبی انتزاعی از سن ۱۳تا ۱۴سالگی به بعد است، پس آموزش امور معنوی را از این سنین شروع کنیم.
اجازه دهیم کودکان دنیا و معنویت کودکانه خود را داشته باشند و از طرح و آموزش مسائل معنوی و عقاید پیچیده که خارج از فهم و درک آن هاست اکیداً خودداری کنیم.
سفر معنوی، قدم اول اخلاقیات است. زندگی بدون اخلاقیات پوچ است. اخلاق یعنی تکیه کردن به حقیقت، عشق، نیکی، حس وظیفه، آرامش، عدم خشونت و اعتقاد به مقدرات الهی، پس خود و فرزندان را به رعایت این اخلاق حسنه تشویق و مقید نماییم.
خود آگاهی خود و فرزندانمان را افزایش دهیم تا تجربه های خطرناک که نتیجه آن جز درد و رنج و پشیمانی نیست، عایدمان نگردد که از معنویت فاصه بگیریم.
آموزش مسائل معنوی به فرزندان را با تناسب خصوصیات ذهنی و شناختی و شخصیتی ایشان ارائه نماییم
به نقل از ارنست همینگوی: «اخلاق آن است که به شما حالی خوش عطا کند، آن چه شما را ناراحت می کند عدم درستکاری است» پس با رفتارهای اخلاقی مثل دروغ نگفتن، دزدی نکردن، به دیگران آزار نرساندن و… قدرت اخلاقی خود و فرزندانمان را افزایش دهیم که راه رسیدن به معنویت است.
کودکان بیشتر از راه چشم تربیت می شوند تا گوش، پس توجه به معنا و معنویت بایستی در رفتار و منش ما جلوه نماید تا او ببیند و بپذیرد.
بیداری فطرت و توجه به عالم معنا در حدود چهار سالگی در کودک با طرح سؤالاتی از قبیل چه کسی ماه و خورشید و ستاره را آفریده؟ آیا خدا ما را دوست دارد؟ خدا کجاست؟ چه شکلی است؟ آیا در آسمان است؟… نمایان می شود. ضروری است با دادن پاسخ های صحیح و کوتاه مقابل فهم روح تحقق و کنجکاوی را در او جهت دست یابی آسانتر به معنویت روشن نگه داریم.
به منظور پرورش فطرت معناگرای فرزندان برای تشویق فعالیت های مختلف آن ها از دادن پاداش های صرفاً مادی بپرهیزیم.
به یاد داشته باشیم معنویت از راه ایجاد احساس خوشایند آسانتر به فرزندان آموخته می شود، پس از بیان آن در قالب الفاظ سنگین و دشوار بپرهیزیم.